ORANJESTAD — Dat de 55-jarige voor seksueel misbruik veroordeelde Carlos V. gisteren tijdens in zijn hoger beroep vrijspraak vraagt, verbaast niemand.

 

Maar als de procureur-generaal (pg) met dit verzoek meegaat, schieten de wenkbrauwen omhoog. “Ik zeg niet dat hij niet schuldig is, maar er is niet genoeg bewijs”. Onvoldoende getuigenverhoren en een gebrek aan doorvragen liggen hieraan ten grondslag. Het Hof doet op 9 februari uitspraak.

 

Eén van de slachtoffers, het oudste zusje K., werpt haar raadsman een verbaasde blik toe als de pg haar verhaal doet. Haar voormalige buurman werd in oktober vorig jaar veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf waarvan één jaar voorwaardelijk voor het jarenlang seksueel misbruiken van haar en haar jongere zusje. Ook moest hij hen 15.000 florin aan immateriële schadevergoeding betalen. Omdat de buurman het niet eens was met de veroordeling, volgens hem liegen de kinderen, omdat zij gewoon verliefd op hem zijn, ging hij tegen de veroordeling in hoger beroep. Bij het bestuderen van het bewijsmateriaal kwam de pg er naar eigen zeggen achter dat er niet genoeg bewijs is, om zeker te kunnen stellen dat V. zich inderdaad schuldig heeft gemaakt aan seksueel misbruik. Duidelijk is dat hij de meisjes lastig viel door met zijn auto langs hun huis en hun school te rijden, maar daar staat hij niet voor terecht dus daar kan hij ook niet voor veroordeeld worden.

 

Onbegrijpelijke redenen

 

“In een zedenzaak is het verkrijgen van bewijs lastig”, zegt de pg. “Vaak is er sprake van een één-op-één situatie. Er zijn meestal geen tot weinig getuigen. Daarbij moet je er rekening mee houden dat niet alle aangiften altijd op de waarheid berusten”, legt de pg uit om aan te geven dat er zeer zorgvuldig met de aangiften moet worden omgegaan. “Om onbegrijpelijke redenen zijn in deze zaak belangrijke getuigen niet gehoord. Zo zijn een opa en oma, die op het terrein woonden waar het misbruik volgens de meisjes plaatvond, niet gehoord. Ook een betrokken tante, klasgenoten en de echtgenote van de verdachte zijn niet ondervraagd. Alle aandacht is uitgegaan naar de kinderen, die toen het misbruik volgens hen begon, drie en tien jaar oud waren. Er is tijdens deze verhoren niet voldoende doorgevraagd zodat we moeilijk kunnen constateren of de kinderen de waarheid spraken. Daarbij komt nog dat de verklaringen van de zusjes elkaar op sommige punten tegenspreken.

 

Gelokt met snoep

 

Volgens de twee zusjes zou buurman V. zich in de periode tussen 2004 en 2012 meerdere malen hebben vergrepen aan de in 1994 geboren K. en haar jongere zusje, de in 2001 geboren F. De meisjes werden gelokt door de man die in het appartementencomplex van hun oma woonde. Eerst worden zij naar eigen zeggen onzedelijk betast in de wandelgangen tussen de appartementen, later worden zij meegenomen naar zijn appartement waar zij worden gedwongen tot het plegen van seksuele handelingen en het kijken naar pornofilms. In 2010 verhuist de buurman samen met zijn vrouw naar een andere woning. Maar hij blijft de zusjes, zo zeggen ze, lastig vallen door met zijn auto veelvuldig langs hun huis en school te rijden. Dit laatste wordt bevestigd door leerkrachten en een buurmeisje. Deze verklaringen zijn echter, samen met de verklaringen van de twee meisjes, het enige bewijsmateriaal dat de officier van justitie in handen had tegen de verdachte buurman. Het oudste zusje K. deed pas in 2012 aangifte. Voor de rechter in eerste aanleg bleek dit summiere bewijsmateriaal genoeg voor een veroordeling. Ondanks de stellige overtuiging van V. dat de kinderen het verzonnen hebben omdat ‘ze verliefd op hem waren.’ Bovendien, zo verklaarde de buurman, zou hij lichamelijk niet in staat zijn geweest tot het uitvoeren van de onzedelijke handelingen omdat hij voor 90 procent ‘seksueel disfunctioneel’ was geworden na een bedrijfsongeluk in 2003.

 

Geen familie en vrienden

 

Het oudste meisje is naast haar raadsman Sven Faarup gaan zitten. Hij geeft haar de nodige uitleg. K. is alleen in de rechtbank. Er is geen familie of vriendin in de zaal of op de publieke tribune te zien die haar steun kan bieden. K. kijkt terug op een veelbewogen jeugd. Zij is nu 20 jaar, haar zusje 13. Tijdens de eerdere zitting kwam al naar voren dat hun vader zelfmoord heeft gepleegd en ook hun broer zou een poging daartoe hebben gedaan. K. zelf is onder behandeling van een psycholoog nadat ook zij geprobeerd heeft zichzelf van het leven te beroven. De twee meisjes woonden lange tijd bij hun oma, maar soms werden zij ook naar hun tante gestuurd voor onderdak. De rol van de moeder in hun opvoeding is onduidelijk. Wel wordt benoemd dat op het moment dat de meisjes naar hun moeder stappen om haar over het misbruik te vertellen, deze de aantijgingen aan het adres van de buurman wegwimpelt. Ze zou hebben gezegd dat ‘het vanzelf weer over zou gaan.’ In het laatste verhoor kwam naar voren dat ze de kinderen zou hebben afgeraden om aangifte te doen omdat ze niet in het justitieel systeem geloofde. Tegen het advies van de moeder in stapten de zusjes in 2012 echter toch naar de politie en begonnen daarmee aan een pijnlijk en langdurig proces.

 

Amigoe

 

Sven Faarup, advocaat van de slachtoffers, is advocaat en partner van Faarup Figaro Law Offices in Aruba.